והיינו, דער פראנצויזישער ליטערערי טעאריסט און פילאזאף ראלענד בּאַרטעס האט געשריבן א מאמר דאס טויט פונעם מחבר. אין די מאמר קריטיקירט ער דאס וואס מ׳זוכט צו מפרש זיין די ״איין ריכטיגע״ כוונה פון א טעקסט עפ״י די אריגינעלע כוונה און לעבנס-אומשטענדן און אידענטיטעט פונעם מחבר (וועלכעס קען צומאל זיין אומעגליך מפענח צו זיין). ער האט גע׳טענה׳ט אז א ווערק׳ס מיינונג און פשט באקומט זי דורך די דייאלאג עס שאפט מיט׳ן ליינער צו וועמען זי קומט אָן, ווי איידער אז עס ליגט מיט׳ן מחבר וואס האט דאס געשריבן מעיקרא; די מיינונג דערפון ליגט אין דאס עצם שפראך פונעם טעקסט. אין אנדערע ווערטער, יעדעס מאל עס ווערט געליינט דורך א ליינער, איז כאילו עס ווערט יעצט פונדאסניי געשריבן, וכל יום יהיו בעיניך כחדשים. וכבר קדמו בזה אחרים. ועיין ערך אינטענשאנעל פאָלאסי.מוח שליט האט געשריבן: ↑מאנטאג יאנואר 07, 2013 9:48 pm די ווייסט וויפיל מענטשען עס קריגן זיך פשט אין א שטיקל שייקספיר? אמאל געליינט אז א פראפעסאר האט געגעבן א טעסט אז מען האט געדארפט מסביר זיין א שטיקל פאעטרי. א סטודענט וואס האט באקומען אן X אויף זיין הסבר האט זיך נישט געפוילט אין געשריבן א בריוו צום פייטן בכבודו ובעצמו [משמע אז מען לערנט אין קאלעדזש לעבעדיגע פייטנים'ס ווערק]. דער פייטן האט געגעבן גערעכט פארן סטודענט. דער פראפעסאר האט זיך נישט גערירט. טענעהדיג אז קען זיין דער פייטן האט טאקע געוואלט זאגען דאס. אבער מיין הבנה איז אז די משמעות איז אנדערש.
נו, שוין איינמאל א מחלוקה אין הלכות פאעטרי. כהמעשה הידוע "איי ר' משה, ניט אזעי לערענט מען אפעט א רמב"ם"
פארשטייטסעך ס'איז נישט קיין נפק"מ די אמיתות הסיפור. דאס איז סתם צו ווייזען אז מען פארהערט אויף ביאורים אין פאעטרי אין מען קריגט זיך אין פשט.
דאס קען כמובן אויך געשטעלט ווערן לגבי הייליגע טעקסטן (וועמענ׳ס מיינונג און פשט זענען בכלל מער ממבט סאָבּיעקטיווע אַרט). ונמצא מזה אז עס איז טאקע דא דערין, ובפרט ביי דעם געדאנק פון דאס ״אריגינעלע״ פארשטאנד און פשט פון ״מיהו הוי׳?״, א געדאנק פונעם ״טויט פון גאט״ וועלכעס באדייט אט די ״טויט פונעם מחבר״ פון אט די הייליגע טעקסט: לגבי דעם אַרטיסטישן ״אמת׳ן״ פתרון פונעם טעקסט איבער ״מיהו הוי׳ בו?״, איז דאס אַן אפגעזונדערטע פראגע פון די היסטארישע פראגע פון ״וואס האט טאקע דער מחבר דערפון געמיינט דערמיט?״ (וכמובן טרעפט מען אויך די געדאנק לגבי דאס מפרש זיין הלכה היוצא מהטעקסט, וכעין המעשה של תנור של עכנאי בב״מ נט:) און ווי בּאַרטעס שרייבט טאקע אין זיין עסיי:
דאס קען מען ביי די געדאנק אפשר נעמען נאך טיפער. והיינו, ווייל די מאמר איז בעצם קאנטראווערסיאנאל ויש החולקים אויף דעם טעזע, ואפילו פון א ריין ליטעראטורישן שטאנדפונקט. ועכ״כ אז דר. סעדריק וואַטס האט געשריבן דערויף א (סאטירישע?…) מאמר אין וועלכעס ער ברענגט ארויס אז די מאמר פון בּאַרטעס איז גאר א סאטירע קעגן דעם געדאנק פון אפטיילן דעם מחבר׳ס כוונה פונעם ווערק! בּאַרטעס׳ ווערק זוכט חוזק צו מאכן פון דעם געדאנק פון דאס אפטיילן! ועיין ערך פּוֺי׳ס געזעץ.Thus literature (it would be better, henceforth, to say writing), by refusing to assign to the text (and to the world as text) a "secret': that is, an ultimate meaning, liberates an activity which we might call counter-theological, properly revolutionary. For to refuse to arrest meaning is finally to refuse God and his hypostases - reason, science, the law
ער שרייבט אז בּאַרטעס׳ס ווערק אליינס גייט אין איינקלאנג מיט׳ן זיך אליינס אפפרעגן:
ונמצא מזה אז לעולם קען מען זאגן אז דער וואס זאגט אז פשט בדבר איז אפגעטיילט פונעם מחבר, קען מען אלס זאגן אז דבריו אליינס זענען אנדערש פון וואס ער זאגט און עס איז נישט אפגעטיילט דערפון. אבער דאן ווערט דאס א סעלף-רעפערענשאל פּאראדאקס, ווייל דאס וואס ער אליינס זאגט דאך איז יעצט יא ליטעראל און דארף יא זיין אפגעטיילט מהמחבר. וחוזר חלילה. און, די ענין טרעפט מען ביים טענה׳ן אז מ׳קען טאקע נישט רעדן פון ״ג-ט״: מיט דעם אליינס האסטו שוין גערעדט פון ״ג-ט״! ועיין ערך וויטגענשטיינ׳ס לייטער. ונמצא מזה אז די טענה און אבּזערוואציע פון דאס ״טויט פון גאט״, וועלכע גייט צום מערסטענסט ארויף אויף דאס טויט פונעם פריערדיגן קאנסעפּשאן פון ״ג-ט״, און די טענה און אבּזערוואציע פון ״דאס טויט פונעם מחבר״, ווען עס איז ביחס צו די פירוש פון הייליגע טעקסטן, זענען עולה בקנה אחת.As for the notion that it is 'language which speaks, not the author': it would be as logical to say that thought thinks, not the thinker, or that food eats, not the diner, or that work works, and not the worker. Another and larger contradiction is, of course, that this declared enemy of reason, the fictional narrator imagined by Barthes, is obliged to use the procedures of reason to make his case comprehensible. The more he excuses himself, the more he accuses himself
The main claim of this article - that The Death of the Author is a work of satiric fiction - cannot, in logic, be refuted by those who take the essay literally. The reason is obvious. Those who take Barthes's essay at face value are committed to the view that 'there is one place where this multiplicity [of the text] is focused and that place is the reader, not, as was hitherto said, the author'. Indeed, 'a text's unity lies not in its origin but in its destination'. Accordingly, if the present reader, myself, gives clear and unifying focus to the multiplicity of The Death of the Author by explaining that it is a satiric tour deforce, Barthes's essay itself forbids anyone to contradict him. No plaintive protestation that 'such a meaning was not intended', nor any appeal to statements made elsewhere by Barthes, could ever suffice to refute my reading. Indeed, such a protestation and such an appeal would be a betrayal of the literal meaning of The Death of the Author, and would show that even those readers who purport to believe what it overtly says are, after all, its traducers, poignantly clinging, in spite of their professed belief, to the traditional world of referents, of biographical evidence, of conventional rationality
The Death of the Author is, in short, the litmus test of critical and theoretical competence. Those who take it literally are the unperceptive who fail, automatically, that test. Those who take it ironically and recognise a work of fine satiric fiction are those who pass the test; and arguably they alone fully appreciate the merits of the author, Roland Barthes. Perhaps they, prevailing, will help to confer for a while the historic immortality that a champion of biography deserves
דאס קען סתם אזוי האבן א שייכות מיט׳ן צושטעל פון גאָדעל'ס טעארעמס צום ענין פון אלוק. והיינו, ווייל זיינע טעארעמס ארבעטן דורך שאפן א סעלף-רעפערענשאל פּאראדאקס פון פארוואנדלען מאטעמאטישע פּראפּאזישאנס אין צו א זאץ וועלכע גייט בעצם מיינען די ״זאץ קען מען נישט אויפווייזן״. וממילא וועט מען מוזן צוקומען צו נאך אקסיאמען מחוצה לה פונעם סיסטעם, און די אליינס צו נאך מחוצה להן, וכן הלאה. און אט דאס קען דאך זיין די געדאנק פון ״ג-ט״, ובפרט לגבי מוכיח זיין מציאותו.
און אז מ׳האט געזאגט דערביי פריער אז עס איז (מעגליך) דא דערביי דעם בכל יום יהיו בעיניך כחדשים, וויבאלד ווען מ׳ליינט דאס איז כאילו עס ווערט פונדאסניי געשריבן, איז טאקע דא דעם רמז וואו מ׳איז מקבל עול מלכות שמים של ג-ט והמצות בק״ש, אז עס זאל זיין בכל יום כחדשים, כדאיתא באו״ח סימן סא סעיף ב ע״ש.