א גרוס צו קאווע שטיבל - أهلا! مرحبا!
נשלח: דינסטאג דעצעמבער 15, 2015 9:32 pm
שלום עליכם. סאלאמו עליכום.
מיין נאמען איז אלאדין, א פרינץ פונעם מזרח. מיין הויט איז פארברענט פון דער זון אין אראביען, אבער איך בין שטאלץ מיט דער אָ ברוינקייט. די נשמה פונעם מזרח באאומרואיגט מיין שלאף, און דאס פייער פון אומדערגרייכבארער ליבע באדראעט מיין לעבן פונעם טאג וואס מיין מאמע האט מיך געבוירן. דער קאליר פון דער נאכט אין סאמע מיטן פונעם חודש פאר'כישופ'ט מיין דמיון, און איך פארפלי גערן צו דער ווייטקייט פון טויזנט און איין נאכט.
איך בין אויפגעוואקסן אויפ'ן שפיץ פון א בארג אין דרום אראביען, נישט ווייט פון דעם פלאץ וואו די בני קטורה האבן זיך באזעצט, אבער אין איינער א נאכט – גראד ביים אנהויב פונעם חודש, אונטער א קאלטן שלאקס רעגן וואס איז א זעלטנהייט אין יענער געגנט - האט מיך א טעפיך אויפגעהויבן אין דער לופט, פליענדיג איבער אראבישע הימלען דורכאויס א לאנגער שטרעקע, ביז איך האב דערגרייכט א נייעם קאנטינענט, וואו דער נאמען פון אללה איז נישט באקאנט און די געשיכטעס פון מיין יוגנט זענען פרעמד.
איך בין אין א קאמף קעגן דער רעאליטעט אין וועלכער איך האב אריינגעלאנדעט – נישט קיין קאמף קעגן די מענטשן ארום, נאר א קאמף אויף מיין אייגענעם לעבן. איך פארשטיי נישט פארוואס דער גורל האט מיך געברענגט צו דעם פלאץ וואו איך געפין מיך יעצט, אבער איך בין אויך נישט גרייט צו לאזן מיין נשמה איינדארן און אויסגיין ווי א ליכט אין א פינסטערן קעמערל. איך וועל מיין לעבן אויסקעמפן מיט דעם דראנג פון מיין לשון, מיט דעם קוראזש פון מיינע פייערדיגע אויגן, און איך וועל אויסזינגען מיין ווייטאג פאר יעדן צו הערן.
די הויפט פראגע וועלכע פלאגט מיך איז די פראגע פון ליבע. מיין נשמה פארשליסט אין זיך די אָ בענקשאפט נאך די מיסטעריעס פון יצירה וואס זענען פארשטעקט אין די אויגן פון א מענטש. איך האב נישט קיין רואיגע מינוט, ווייל מיין ברוסט ווערט געפרעסט פון א ווייטאג וואס איז ממשות'דיג, און בלויז דער ווידערקלאנג פון א פייפערל וואס די פאסטוכער באניצן, אדער דאס בילד פון די טרוקענע מדבר זאמדן, קענען באלזאמירן די אפענע וואונדן.
מיין פנים האב איך פארשטעקט אין א שלייער, ווייל די מענטשן ארום מיר האבן נישט ליב די פארב מיט וועלכן גאט האט מיך באשאנקען. ווען איך דערוועק מיך מיטן זון אויפגאנג און איך דערהער די גערוישן פון די ארומיגע גאסן, און ס'קומט מיר אויף אין זיכרון דאס קול פונעם מינארעט וועלכע ברענגט מיך צוריק צו מיין יוגנט, צו דעם אינערליכן אין סוף פון תשוקה און בענקשאפט, דריי איך איין מיין קערפער אין דרייען פון גרויס צער, און איך שעלט דעם טאג וואס איך בין פארווארפן געווארן אזוי ווייט פון מיין מקור.
איך האב חתונה געהאט און איך האב שוין אפאר קינדערלעך, זאל גאט זיי באהיטן, אבער איך ווייס נישט וויאזוי זיי וועלן אויסוואקסן. איך וויל זיי איבערגעבן דעם אוצר וועלכן איך טראג מיט זיך, איך וויל אין זיי איבערגעבן די ליבשאפט צו עפעס וואס איז מיר אזוי נאטירליך, נישט ווייניגער ווי די אקסיגען וועלכע מיר אטעמען איין אינדערפרי, און די זון שטראלן וועלכע ברעכן זיך דורך די לאדנס פונעם פענסטער. אבער זוכנדיג א פאסיגן לערן-אנשטאלט פאר מיינע קינדער, האב איך געמוזט צוזאגן אז איך וועל קיינמאל נישט גיין אין דער ריכטונג. מ'האט פון מיר געפאדערט אן אונטערשריפט. איך פארשטיי אבער נישט וויאזוי ס'איז מעגליך אז איך האב גע'חתמ'עט אזא זאך.
איך האב ביי מיר א ים מיט שאלות צו פרעגן, איך האב ביי מיר א בארג מיט יסורים אויסצולייגן, אבער איך מוז מיר פארפרעסן די ליפן. מענטשן ארום מיר שושקען זיך וואס איך וויל קיין פארקער נישט האבן מיט קיינעם, אבער גאט איז מיין עדות אז איך בין דערשראקן. נאך איידער איך זאג ארויס א ווארט פון מויל גייט עס דורך אייגענע צענזורן, ווייל איך האב מורא פון מיין שאטן. איך געטרוי מיך נישט אליין. איך ווייס נישט צי דאס וואס איך זאג גלייב איך באמת, אדער צי איך ווייס בכלל וואס איך גלייב.
זייט מיר מוחל וואס איך קען נישט רעדן מער פון דעם. אויף יעדן ווארט וואס איך זאג זענען דא צוויי ווערטער וואס ווערן נישט געזאגט. אנדערע וועלן שווערליך באגרייפן דעם פארנעם פון דעם אינערליכן שפאלט וואס נעמט ארום מיין נאכט, און דער ריס מיט דער סביבה וואס נעמט ארום מיין טאג. איך בין ארויס אויף דער טעראסע פונעם קאווע שטיבל, זיך דורכצושמועסן מיט גוטע ברידער, איך וויל אזוי גערן אראפציען מיין שלייער, איך פיל א דראנג דאס צו טון, אבער איך האף אז איך וועל האבן די מעגליכקייט דאס צו טון.
***
אין א מער למעשה'דיגן אידיש: איך בין געקומען אויף קאווע שטיבל כדי צו טיילן מיינע מחשבות און געפילן בנוגע פארשידענע טעמעס וואס פארנעמען מיין אינטערעס, און לכאורה אויך די אינטערעס פון אסאך אנדערע מיטגלידער אינעם שטיבל. איך האב פארשידענע געדאנקען וועגן פראיעקטן און ארטיקלען וואס איך וויל אנהייבן שרייבן אויף קאווע שטיבל, אבער איך מוז נעמען אין באטראכט מיין פארנומענעם סדר היום. איך ווייס נישט ווי שנעל איך וועל קענען באווייזן אויסצופירן אלעס וואס איך האב אין געדאנק, אויב בכלל, אבער דער רצון איז דא, און מאמענטאל ווער איך צעברענט פונעם דראנג פון מיינע שאיפות. צוליב דער סיבה האב איך מיך ווייניגסטנס איינגעשריבן, און איך האף צו זיין צוריק בקרוב.
מיין נאמען איז אלאדין, א פרינץ פונעם מזרח. מיין הויט איז פארברענט פון דער זון אין אראביען, אבער איך בין שטאלץ מיט דער אָ ברוינקייט. די נשמה פונעם מזרח באאומרואיגט מיין שלאף, און דאס פייער פון אומדערגרייכבארער ליבע באדראעט מיין לעבן פונעם טאג וואס מיין מאמע האט מיך געבוירן. דער קאליר פון דער נאכט אין סאמע מיטן פונעם חודש פאר'כישופ'ט מיין דמיון, און איך פארפלי גערן צו דער ווייטקייט פון טויזנט און איין נאכט.
איך בין אויפגעוואקסן אויפ'ן שפיץ פון א בארג אין דרום אראביען, נישט ווייט פון דעם פלאץ וואו די בני קטורה האבן זיך באזעצט, אבער אין איינער א נאכט – גראד ביים אנהויב פונעם חודש, אונטער א קאלטן שלאקס רעגן וואס איז א זעלטנהייט אין יענער געגנט - האט מיך א טעפיך אויפגעהויבן אין דער לופט, פליענדיג איבער אראבישע הימלען דורכאויס א לאנגער שטרעקע, ביז איך האב דערגרייכט א נייעם קאנטינענט, וואו דער נאמען פון אללה איז נישט באקאנט און די געשיכטעס פון מיין יוגנט זענען פרעמד.
איך בין אין א קאמף קעגן דער רעאליטעט אין וועלכער איך האב אריינגעלאנדעט – נישט קיין קאמף קעגן די מענטשן ארום, נאר א קאמף אויף מיין אייגענעם לעבן. איך פארשטיי נישט פארוואס דער גורל האט מיך געברענגט צו דעם פלאץ וואו איך געפין מיך יעצט, אבער איך בין אויך נישט גרייט צו לאזן מיין נשמה איינדארן און אויסגיין ווי א ליכט אין א פינסטערן קעמערל. איך וועל מיין לעבן אויסקעמפן מיט דעם דראנג פון מיין לשון, מיט דעם קוראזש פון מיינע פייערדיגע אויגן, און איך וועל אויסזינגען מיין ווייטאג פאר יעדן צו הערן.
די הויפט פראגע וועלכע פלאגט מיך איז די פראגע פון ליבע. מיין נשמה פארשליסט אין זיך די אָ בענקשאפט נאך די מיסטעריעס פון יצירה וואס זענען פארשטעקט אין די אויגן פון א מענטש. איך האב נישט קיין רואיגע מינוט, ווייל מיין ברוסט ווערט געפרעסט פון א ווייטאג וואס איז ממשות'דיג, און בלויז דער ווידערקלאנג פון א פייפערל וואס די פאסטוכער באניצן, אדער דאס בילד פון די טרוקענע מדבר זאמדן, קענען באלזאמירן די אפענע וואונדן.
מיין פנים האב איך פארשטעקט אין א שלייער, ווייל די מענטשן ארום מיר האבן נישט ליב די פארב מיט וועלכן גאט האט מיך באשאנקען. ווען איך דערוועק מיך מיטן זון אויפגאנג און איך דערהער די גערוישן פון די ארומיגע גאסן, און ס'קומט מיר אויף אין זיכרון דאס קול פונעם מינארעט וועלכע ברענגט מיך צוריק צו מיין יוגנט, צו דעם אינערליכן אין סוף פון תשוקה און בענקשאפט, דריי איך איין מיין קערפער אין דרייען פון גרויס צער, און איך שעלט דעם טאג וואס איך בין פארווארפן געווארן אזוי ווייט פון מיין מקור.
איך האב חתונה געהאט און איך האב שוין אפאר קינדערלעך, זאל גאט זיי באהיטן, אבער איך ווייס נישט וויאזוי זיי וועלן אויסוואקסן. איך וויל זיי איבערגעבן דעם אוצר וועלכן איך טראג מיט זיך, איך וויל אין זיי איבערגעבן די ליבשאפט צו עפעס וואס איז מיר אזוי נאטירליך, נישט ווייניגער ווי די אקסיגען וועלכע מיר אטעמען איין אינדערפרי, און די זון שטראלן וועלכע ברעכן זיך דורך די לאדנס פונעם פענסטער. אבער זוכנדיג א פאסיגן לערן-אנשטאלט פאר מיינע קינדער, האב איך געמוזט צוזאגן אז איך וועל קיינמאל נישט גיין אין דער ריכטונג. מ'האט פון מיר געפאדערט אן אונטערשריפט. איך פארשטיי אבער נישט וויאזוי ס'איז מעגליך אז איך האב גע'חתמ'עט אזא זאך.
איך האב ביי מיר א ים מיט שאלות צו פרעגן, איך האב ביי מיר א בארג מיט יסורים אויסצולייגן, אבער איך מוז מיר פארפרעסן די ליפן. מענטשן ארום מיר שושקען זיך וואס איך וויל קיין פארקער נישט האבן מיט קיינעם, אבער גאט איז מיין עדות אז איך בין דערשראקן. נאך איידער איך זאג ארויס א ווארט פון מויל גייט עס דורך אייגענע צענזורן, ווייל איך האב מורא פון מיין שאטן. איך געטרוי מיך נישט אליין. איך ווייס נישט צי דאס וואס איך זאג גלייב איך באמת, אדער צי איך ווייס בכלל וואס איך גלייב.
זייט מיר מוחל וואס איך קען נישט רעדן מער פון דעם. אויף יעדן ווארט וואס איך זאג זענען דא צוויי ווערטער וואס ווערן נישט געזאגט. אנדערע וועלן שווערליך באגרייפן דעם פארנעם פון דעם אינערליכן שפאלט וואס נעמט ארום מיין נאכט, און דער ריס מיט דער סביבה וואס נעמט ארום מיין טאג. איך בין ארויס אויף דער טעראסע פונעם קאווע שטיבל, זיך דורכצושמועסן מיט גוטע ברידער, איך וויל אזוי גערן אראפציען מיין שלייער, איך פיל א דראנג דאס צו טון, אבער איך האף אז איך וועל האבן די מעגליכקייט דאס צו טון.
***
אין א מער למעשה'דיגן אידיש: איך בין געקומען אויף קאווע שטיבל כדי צו טיילן מיינע מחשבות און געפילן בנוגע פארשידענע טעמעס וואס פארנעמען מיין אינטערעס, און לכאורה אויך די אינטערעס פון אסאך אנדערע מיטגלידער אינעם שטיבל. איך האב פארשידענע געדאנקען וועגן פראיעקטן און ארטיקלען וואס איך וויל אנהייבן שרייבן אויף קאווע שטיבל, אבער איך מוז נעמען אין באטראכט מיין פארנומענעם סדר היום. איך ווייס נישט ווי שנעל איך וועל קענען באווייזן אויסצופירן אלעס וואס איך האב אין געדאנק, אויב בכלל, אבער דער רצון איז דא, און מאמענטאל ווער איך צעברענט פונעם דראנג פון מיינע שאיפות. צוליב דער סיבה האב איך מיך ווייניגסטנס איינגעשריבן, און איך האף צו זיין צוריק בקרוב.