קאסט-בענעפיט פון אינטערמערידזש וחתנות פון א תורה'דיגן שטאנדפונקט
נשלח: מאנטאג יולי 19, 2021 2:06 pm
מען קען לכאורה באטראכטן די תורה'ס פראבלעם מיט'ן אסר'ן (דברים ז ג-ד) לא תתחתן בם מטעם "כי יסור את בנך מאחרי ועבדו אלהים אחרים" משתי אופנים:
1). די ספּאַוּס וועט גורם זיין להטותו מהתורה לע"ז, ועיין בחינוך מצוה תכ"ז.
2). וויבאלד די דורות פארלירן דאדורך דעם יוּניִק "ישראל" אידענטיטעט, ואפשר דכן משמע ברמב"ם בהלכות איסורי ביאה פי"ב ה"ח ובסמ"ג לאו קי"ב ע"ש.
ט"ב דהאי שתא (טאקע אין די וואך פון פר' ואתחנן וואו עס שטייט די איסור פון לא תתחתן) האב איך באגעגענט די מדרש אין איכ"ר (א, נו):
עפ"י די מדרש קומט אויס דערפון אז בעצם מסברא פארשטייט מען פון א קאסמאפּאליטען מבט אז איסור חתנות אלס די צווייטע טעם, עכ"פ פאר זיך אליין, איז יצא שכרו בהפסדו. הגם אויף דעם קען מען זאגן אז ס'איז פשוט א מקוננ'דיגע ליטערערי דיווייס פון זיך אפרעדן אויף די חלק הרע וואס קומט ארויס פון זיין א יוּניִק עם ונבחר בכלל. והיינו, ס'איז נאך אלס יצא הפסדו בשכרו אבער פארט קומט ארויס דערפון א היזק.
ולגבי דעם ערשטן טעם ווערט אויך נולד דעם באקאנטן מאירי (בכמה מקומות) אז כהיום איז נישט דא דעם מושג פון עוע"ז פון וואס די תורה וחז"ל האבן גערעדט און געמיינט. הגם, מ'קען זאגן אז די טעם איז נישט אזוי ווייט פון אז מ'גייט דינען ע"ז דייקא ווי איידער אז מ'גייט נישט היטן די תורה בכלליות (ואפשר להעמיסו בהחזקוני על הפסוק). דאס טוהט סתם אזוי צאמלייגן די צוויי טעמים ווייל ווי דער רס"ג זאגט כידוע (האמונות והדעות מאמר ג' ספ"ז) "אין אומתינו אומה אלא בתורותיה". ובסתם זאגט דאך דער רמב"ם אין הלכות מלכים פי"א ה"ג, און טאקע אינעם קאנטעקסט פון [הבחנת] משיח ולעת"ל וואס דאן וועט דאך זיין עזיבת ע"ז (עכ"פ נאך דעם), "שהתורה הזאת אין חוקיה ומשפטיה משתנים לעולם ולעולמים".
1). די ספּאַוּס וועט גורם זיין להטותו מהתורה לע"ז, ועיין בחינוך מצוה תכ"ז.
2). וויבאלד די דורות פארלירן דאדורך דעם יוּניִק "ישראל" אידענטיטעט, ואפשר דכן משמע ברמב"ם בהלכות איסורי ביאה פי"ב ה"ח ובסמ"ג לאו קי"ב ע"ש.
ט"ב דהאי שתא (טאקע אין די וואך פון פר' ואתחנן וואו עס שטייט די איסור פון לא תתחתן) האב איך באגעגענט די מדרש אין איכ"ר (א, נו):
כי אתה עשית וגו'. משל למלך שנשא למטרונה אמר לה אל תשיחי עם חברותיך ולא תשאילי מהן ואל תשאילי להן. לימים כעס עליה המלך וטרדה חוץ לפלטין וחזרה על כל שכנותיה ולא קבלו אותה וחזרת לפלטין. אמר לה המלך אקשית אפיך. אמרה המטרונה למלך, אדוני אילולי הייתי משאילה להן ושואלת מהן מנא והוה עבידתי גבה או עבידתה גבי לא הוון מקבלין לי? כך אמר הקדוש ברוך הוא לישראל אקשיתון אפיכון. אמרו לפניו, רבון העולמים לא כתבת בתורתך (דברים ז, ג) ולא תתחתן בם בתך לא תתן לבנו ובתו לא תקח לבנך. אילולי הוינן משאלין להון ונסבון מינהון ואינון מינן, והוית ברתיה גבי או ברתי גביה, לא הוו מקבלים לי? הוי כי אתה עשית.
עפ"י די מדרש קומט אויס דערפון אז בעצם מסברא פארשטייט מען פון א קאסמאפּאליטען מבט אז איסור חתנות אלס די צווייטע טעם, עכ"פ פאר זיך אליין, איז יצא שכרו בהפסדו. הגם אויף דעם קען מען זאגן אז ס'איז פשוט א מקוננ'דיגע ליטערערי דיווייס פון זיך אפרעדן אויף די חלק הרע וואס קומט ארויס פון זיין א יוּניִק עם ונבחר בכלל. והיינו, ס'איז נאך אלס יצא הפסדו בשכרו אבער פארט קומט ארויס דערפון א היזק.
ולגבי דעם ערשטן טעם ווערט אויך נולד דעם באקאנטן מאירי (בכמה מקומות) אז כהיום איז נישט דא דעם מושג פון עוע"ז פון וואס די תורה וחז"ל האבן גערעדט און געמיינט. הגם, מ'קען זאגן אז די טעם איז נישט אזוי ווייט פון אז מ'גייט דינען ע"ז דייקא ווי איידער אז מ'גייט נישט היטן די תורה בכלליות (ואפשר להעמיסו בהחזקוני על הפסוק). דאס טוהט סתם אזוי צאמלייגן די צוויי טעמים ווייל ווי דער רס"ג זאגט כידוע (האמונות והדעות מאמר ג' ספ"ז) "אין אומתינו אומה אלא בתורותיה". ובסתם זאגט דאך דער רמב"ם אין הלכות מלכים פי"א ה"ג, און טאקע אינעם קאנטעקסט פון [הבחנת] משיח ולעת"ל וואס דאן וועט דאך זיין עזיבת ע"ז (עכ"פ נאך דעם), "שהתורה הזאת אין חוקיה ומשפטיה משתנים לעולם ולעולמים".