קיינער האט נישט קיין פראבלעם מצרף צו זיין צו מנין מאדערן ארטאדאקסישע אידן
געפילטע פיש האט געשריבן:דיין שאלה איז ווייט נישט קיין טיארעטישע שאלה, רוב "חרדים" פארלאזן זיך אויף זיי איינער מער איינער ווייניגער. למשל, אינטערוועגנס עסן אסאך אידן OU, וואס איז א MO הכשר, אנדערע זענען נישט מיקל ווען זיי קענען זיך מיטפאקן אין זילבער פאפיר אפאר טונא סענדוויטשעס, אבער ווען ס'קומט צו ערענסטערע שאלות, למשל ביי עניני רפואה, פערטיליטי, ווען נישט אננעמען די MO פסק מיינט נישט האבן קינדער אגאנץ לעבן, איז דא ווייניג וואס וועלן נישט פראבירן צו טרעפן א היתר ביי סיי ווער אין ארטאדאקסיע.
בעיסיקלי ווענדט זיך עס און ווי שטארק ס'פעהלט אויס.
שיטה מקובצת האט געשריבן:(בדחן, ביטע הער אויף מיט דיין צינישקייט און ביטול. שרייב און רעאגיר פון וועלכען פערספעקטיוו דו ווילסט, אבער אן דיינע טשעפערייען)
בדחן האט געשריבן:שיטה מקובצת האט געשריבן:(בדחן, ביטע הער אויף מיט דיין צינישקייט און ביטול. שרייב און רעאגיר פון וועלכען פערספעקטיוו דו ווילסט, אבער אן דיינע טשעפערייען)
פארשטיי א נקודה, בוני עולם און A time - וואס זיי קאנטעלירען רוב רובם אינפעטילירי פראבלעמן - האט גארנישט מיט מאדערן רבנים.
ווען א שרייבער קימט און ער אינסאלטעט אונזער אינטעלעדשענט מיטען שרייבען א פרעכן ליגענט כאילו א סאטמערע אינגערמאן וואס פרעגט בנימין לאנדא אדער חיים לייב כץ אדער שטיימענטץ אדער ר יחזקאל ראטה פארלאזט זיך דערמיט אויף מאדערן רבנים איז באמת נישט דא קיין געהעריגע מהלך ווי אזוי אים אפצוענטפערן נאר מיט א צינישען שמייכעל.
איך פארשטיי אז מען דארף זיין נייס, אבער עם עיקש תתעקש האט שלמה המלך געזאגט, עס האט טיילמאל נישט קיין פשט ווי מען קריכט אויף גראדע ווענט מיט א ליגענט - למשל דא אז מאדערן רבנים קאנטעלירען אינפערטילעטי שאלות - און דערנאך דארף מען זיין נייס ווען מען זאגט אז ער זאגט ליגענט.
די זעלבע איז מיט די נושא פון OU לגבי עסן, רוב חרדים וואס עסן נישט OU אינדערהיים וועלן עס אויך נישט עסן און די פרעמד, חוץ ביי זאכען וואס מען ווייסט אז OU איז גוט דערויף, צו שרייבען איז א רוב אידן וועלן OU אין די פרעמד איז א אינסאלט, און עס איז באמת נישט נוטיג און נישט דא קיין געהעריגע וועג אפציווענדען.
שמעקעדיג האט געשריבן:ווען דו לייגסט אריין א מענטש אין א פארלעגנהייט, וועט ער אפט מאל טון נישט ריכטיגע זאכן און מאכן אומריכטיגע באשלוסן. אונזער ניק מח שליט (אגב, מען הערט נישט פון אים לעצטנס), ווען ער האט זיך אנגעריקט אין אונזער שטיבל, האט אויך פרובירט פאנגען נפשות אויף דעם אופן, מיט פאבריצירן אינטרעסאנטע מעשיות וואס נישט קיין נפק"מ וואס דו פסק'ענסט וועסטו אריינפאלן אין א נעץ. דעריבער זאגן דאך שוין חז"ל אין אדם נתפס על צערו.
לאמיך דיך פרעגן. שטעל דיר פאר דאס פאלגענדע: עס איז פרייטאג צו נאכטס נאך די סעודה, און אויף איינמאל זעהסטו רח"ל, ווי דיין הויז גייט אויף אין פלאמען. דו ראטעוועסט ארויס די ווייב/קינדער, און דו זעהסט אז ביז 10 מינוט איז דערנאך מיט דיין הויז. אביסעלע אוועק פון דיר ליגט א פעקל אויסגעהארעוועטע קעש, וואס דו פלאגסט זיך שוין עס צו סעיוון איבער 10 יאר, און אויך געפינען זיך דארט אלע דיינע וויכטיגע דאקומענטן און פאספארטן וכדומה. דערנעבן, ליגט דיין חתונה אלבום מיט די אנדערע אלבומ'ס פון דיינע עלטערע קינדער, וואס איז די איינציגסטע קאפיע אויף דער וועלט, אויב עס ווערט פארברענט, פארלירסטו די זכרונות. דו קענסט עס כאפן און ראטעווען. אבער ע"פ שולחן ערוך ביסטו ערלויבט צו ראטעווען בלויז מזון לשני סעודות, גארנישט מער. דו ביסט פארלוירן, פארצווייפעלט.... וואס גייסטו טון, גייסט עס בחפץ לב לאזן אפברענען און זיך פרייען אין הארץ אז דו האסט מקיים געווען די הלכה? אדער....???
באניצער וואס לייענען דעם פארום: נישטא קיין אנליין באניצער און 2 געסט