ווען רעליגיע לעבט אין עשיה אנשטאט אין מחשבה

[רויטע וואנצעס]

ס'איז א דבר פשוט פאר יעדעם אז רעליגיע איז מחשבה און הגיון. די געזעצן פון פארשידענע רעליגיעס זענען געווענדליך א תוצאה פון א פארשטאנד אין די טיהאלעזשי פון די ספעציפישע רעליגיע. אלע מצות אין די תורה זענען געבויעט אויף א טיפע פארשטאנד פון פסוקים אין נביאים וכתובים. די געדאנק אז מ'זאל טוען די אלע זאכן און לאזן די מחשבה - די עיקר פון רעליגיע אויף הפקר איז א חורבן.

די מיטל-אלטער איז געווען א שרעקליכע דוגמא פון אט די מענטעלאטי. די מאסן פון סתם מענטשן זענען געווארן צוגעצויגן צו רעליגיע דורך גרויסע רעליגיע מאוומענטס ווי קריסטליכקייט און איסלאם. די מאסן זענען אין גרויס טייל געווען פשוטע פויערן וואס האבן נישט פארשטאנען די מחשבה און די ציהל פון רעליגיע. זייער מחשבה איז געווען פארנומען מיט וועלטליכע נידרעקייטן. זייער רעליגיע האט נאר געלעבט אין עשיה, און זיי האבן עס גאר גענוצט אינטערצוהאלטן זייערע נארישע מחשבות פון שררה און תאוה.

די וועלט האט זיך זייער געטוישט ווען די מאסן איז געווארן ליטעריט און געווארן מער געלערנט. טייל געלערענטע מענטשן האבן געזעהן די שרעקליכע שאדן פון רעליגיע, און זענען אנטלאפן פון איר. צו ווייל זיי זענען בדעה געווען כופרים, אדער זיי האבן געהאלטן אז ס'איז פשוט נישט פראקטיש ווען רעליגיע לעבט אין עשיה, ווי עס ברענגט חרבנות. אנדערע געלערענטע האבן שטודירט רעליגיע און אביסל מחדש געווען אז ס'זאל זיין מער געפאסט פאר נייע צייטן.

רעליגיע איז אבער א זאך וואס לעבט נאך ביי אסאך מענטשן נאר במעשה. די רעליגיע האט נישט גערייניקט זייער הארץ און מחשבות פאר עבודת ה'. פארקערט זיי זענען מושחת במידות און תאוות, און אזוי ווי אין די מיטל -אלטער ניצן זיי רעליגיע אלס א מרכבה צו פירן זייערע נידריגקייט.

מ'זעט ביי איסלאם ווי קרימענאלן האבן איר געהייזשעקט פאר זייערע תאוה פאר מאכט. זיי זאגן אז די ציהל איז הייליג איסלאם. אבער מ'רעדט פון דער בודם און מ'מיינט די קלאץ. די תוצאה איז א שרעקליכע פונקט ווי אמאל.

ליידער לעבן מיר היימישע אידן אויך אין א ענדליכע מצב, כאטש ב"ה זייער ווייט פון אנדערע רעליגיעס, אבער מ'דארף עס זעהן פאר וואס ס'איז. די מחלוקת און שנאת חנם איבער שטותים איז ריין געלעבט, אן מחשבה פון רעליגיע. ס'איז א רעליגיע פון ריין עשיה וואס מ'ניצט אינטער צו שטיצן א דעת פון כבוד, שררה, און תאוה.

די תוצאה איז א חורבן.