קאווע שטיבל

זיצט זיך א בחור פון 15 יאר אלט אין ישיבה. צופיל נערווען אויסציהערן זיין מגיד שיעור מיט'ן לאנגן בעיזעם בארד פארלערנען א שטיקל "נתיבות" האט ער נישט. ער האט שוין נישט קיין טעם צי דעם היינטיגן טאג - ער האט שוין געכאפט א פסק פאר'ן קומען שפעט. 8:30 אנשטאט 6:30... די בחינה דעי וואך גייט ער שוין נישט אזוי גיט קענען. עכ"פ קיין מאד האט ער נישט. און קיין געדולד צי זיצן איבער דעם דיקן רויטן "בבא קמא" גמרא נאך א סדר אויך נישט. ער האלט ווייניגער און ווייניגער מיט פון טאג צי טאג.
ס'גייט נישט אריבער אפאר טעג, באקומט שוין זיין טאטע א טעלעפאון קאלל "דיין זיהן דארף העלפ"! עפעס איז מיט איהם...
ס'הייסט אזוי. צישטעלן עפעס אקטיוועטיס אין ישיבה איז דאך חס מלהזכיר. ווער רעדט נאך פון טוישן "סאבדשעקטס" צי אביסל וועלטליכע לימודים. ס'איז נארמאל צי זיין משוגע און זיצן א גאנצן טאג און "לערנען", און ער קען נישט, גייט ער שוין דארפן באלד נעמען פילס... די קשיא איז אויף אלע בחורים וואס זענען יא נעבעך 'מסוגל' צום שטרענגן "סדר היום" פון ישיבה. ניין דעי בחור האט נישט קיין איי קיו 0-, ער וויל נישט גיין לערנען אין א שוואכע ישיבה. זיין טאטע וויל זיכער נישט. יעדער וויל זיין א חלק פון די נארמאלע סאוסייעטי.

אוי וויפיל דער בחור גייט דארפן ליידן.