רעכטן פאר די אפגעפארענע

[מורינו הרב]

נקודה למחשבה.

מיר שטייען יעצט פאר א נייע מציאות וואס איז ביז היינט נישט געווען. אמאל, אויב איז איינער אפגעפארן, האט ער זיך אפגעלאזט פונעם היימישן עולם, אוועקגעגאנגען ווייסעכוואו און נישט געהאט קיין שייכות מיט וויליאמסבורג. עס קומען אבער פרישע צייטן, וואו די חברה האבן נישט קיין פראבלעם צו קוואקען בתוך מחנינו, זיצן דא און טיילן דעות און אך און וויי איז פאר איינער וואס שטייט זיי אין וועג.

כלפי מה דברים אמורים?
דערווייל זענען נאך יענע חברה קליין און נישט אויסגעקאכט. עס וועט אריבערגיין א צען פופצן יאר, וועלן זיי זיך הייבן די קעפ, זיך מאכן אייגענע עסקנים, שישקעס אין די הויכע פענסטער, די אפיס פונעם די עי און אלע אנדערע העכערע פענסטער וועלן זיך מוזן רעכענען מיט זיי, צוליב זייער פאוער און כח ביי די וואלן. בקיצור, זיי וועלן זיין א כח.

אויב אזוינס קומט פאר, וועט דאס זיין אן ערנסטן שטער פאר כלל-ישראל, מען וועט זיך מער נישט קענען צופירן די הענט ווי אמאל און מען וועט דארפן מורא האבן פאר די אייגענע שאטן.

וואס זאגט איר?