ווען א רבי שרייבט אויף קאווע שטיבל

[פאלאצ'ינטא]

יודקאווסקי טוט וואס ער וויל.

דאס מיינט אז ער איז מסתמא א עכטע רבי. דער סטאלינער טוהט אויך וואס ער וויל.
אלע אנדערע טאנצען נאך יענעם און זייערע גבאים איז ווער איז דער רבי? די חסידים אדער די גבאים? אויב דער רבי דארף זיי פאלגען זענען זיי נישט קיין רביס

[מורינו ורבנו]

איך וויל נישט מגיב זיין אין דעם אשכול מטעמים מובנים, אבער מענטשן זענען אזוי ווייט פון דאס לעבן פון מנהיגי ישראל... מען דארף זיך אריינלייגן אין זייערע שיך איידער מען איז מגיב.

[מי אני]

עס איז שוין געווען א מבוכה בימי הביניים...

28E47FAA-8493-43B1-8F0B-2E92C8BEC22B.jpeg

קאנט האט געמאכט א חילוק, אין זיין The Science of Right, צווישן דעם וואס דער קעניג איז תחת די געזעצן אבער נישט תחת די עונשים וואס קומען פאר איינער וואס פארלעצט זיי, ווילאנג ער איז נאך קעניג; די געזעצגעבער, וואס איז נישט אים, דארף אים מעביר זיין מקודם. ווייל ער איז דאך דער וואס איז געשטעלט מעניש צו זיין דערויף, וממילא איז דאס דאך א סתירה אז ער זאל זיך אליין מעניש זיין.
[left]

The legislative authority ought not at the same time to be the executive or governor; for the governor, as administrator, should stand under the authority of the law, and is bound by it under the supreme control of the legislator. The legislative authority may therefore deprive the governor of his power, depose him, or reform his administration, but not punish him. This is the proper and only meaning of the common saying in England, “The King — as the supreme executive power — can do no wrong.” For any such application of punishment would necessarily be an act of that very executive power to which the supreme right to compel according to law pertains, and which would itself be thus subjected to coercion; which is self-contradictory

[/left]

[מי אני]

לפי טאַמעס האַבּס פאליטישע פילאזאפיע איז וויבאלד דער מושל [sovereign] איז די שורש פון געזעץ, איז דאס וואס ער טוהט טאקע נישט געבינדען דערצו און ער קען נישט טוהן קעגן דאס געזעץ און ״צדק״. הגם ער קען עובר זיין אויף נאטורליכע געזעצן, והיינו ״ג-ט״׳ס געבאטן. ער ברענגט זיך ראיות דערצו מנ״ך מיפתח ודוד, וז״ל אין זיין לויתן:

For it has been already shown that nothing the sovereign representative can do to a subject, on what pretence soever, can properly be called injustice or injury; because every subject is author of every act the sovereign doth [by relinquishing their rights to the sovereign], so that he never wanteth right to any thing, otherwise than as he himself is the subject of God, and bound thereby to observe the laws of nature. And therefore it may and doth often happen in Commonwealths that a subject may be put to death by the command of the sovereign power, and yet neither do the other wrong; as when Jephthah caused his daughter to be sacrificed: in which, and the like cases, he that so dieth had liberty to do the action, for which he is nevertheless, without injury, put to death. And the same holdeth also in a sovereign prince that putteth to death an innocent subject. For though the action be against the law of nature, as being contrary to equity (as was the killing of Uriah by David); yet it was not an injury to Uriah, but to God. Not to Uriah, because the right to do what he pleased was given him by Uriah himself; and yet to God, because David was God's subject and prohibited all iniquity by the law of nature. Which distinction, David himself, when he repented the fact, evidently confirmed, saying, "To thee only have I sinned”

אין די לעקציע [7:34-9:38] (וואס מ׳קען טאקע טרעפן אויפ׳ן אינטערנעט…) איז דאס דר. סטיווען סמיט מסביר במשנתו.

די חקירה דא רירט אויך אָן אויף וואס מאכיאַוועלי האט געשריבן אז א פירער דארף שטארק ״אויסזעהן״ ווי ער איז רעליגיעז; אבער ווען ס׳קומט למעשה זאל ער טוהן וואס אימער מיטלען עס איז אים נוצליך אויף אָנצוהאלטן דאס מטרה זיינע (פון שררה). המטרה מקדשת את האמצעים.