מיין הכנה צום שבת דרך ארץ
שטייענדיג ערב שב"ק במדבר ביום ר"ח סיון תשע"ג לאלף השישי לפ"ג לעת ערב,
אריינטראכטענדיג ווי די צייט רוקט זיך מיט א אימפעט, מיר האלטן שוין ביי "כי הסתיו עבר הגשם חלף הלך לו" ס'איז שוין "הנצנים נראו בארץ", מ'האלט מיר שוין ביי "עת הזמיר (זומער) הגיע", און מ'גרייט זיך שוין צום לעצטן שבת פון די ימי הספירה, שבת פאר מתן תורה ווען עס וועט נתעורר ווערן דעם "וקול התור (תורה) נשמע בארצינו" ווי מיר זאגן אין די זוה"ק הק' פרייטאג צונאכטס, זכור את יום השבת לקדשו וכו' אלא הכי תאנא "כל ברכאן דלעילא ותתא ביומא שביעאה תליין",
אין די ספרים ווערט געברענגט אז די שבת ווערט גערופן "שבת דרך ארץ" על דרך מאמר חז"ל "דרך ארץ קדמה לתורה",
שטייענדיג ביי דעם שבת דרך ארץ, ווי געזאגט אז עס איז די לעצטע שבת פון די ימי הספירה, דאס ווייזט אונז אז מיר האלטן שוין כמעט "שבע שבתות תמימות" זינט דעם ממחרת השבת, ווען אידן זענען געזעצן ביים סדר טיש מלובש מיטן קיטל וואס מען איז דערמיט געגאנגען אונטער די חופה זינגענדיג "מי בן שיח שושן חוחים" זייענדיג מתפלל אויף כנסת ישראל וואס זענען "כשושנה בין החוחים" בדמעות בין ריסי עינים וויינענדיג אויפן עתיד פון זייערע דורות, צוזאמען מיט די בני בית און קינדער "כתפוח בעצי היער כן דודי בין הבנים" ס'איז געווען בצלו חמדתי וישבתי ופריו (בנים שהם פרי עמלם) מתוק לחכי", אידן האבן געשעפט נחת ווען עס איז געווען "הביאני אל בית היין (ד' כוסות) ודגלו עלי אהבה", די קינדער האבן געזאגט קדש, וכו', עס איז געווען "מוזגין לו כוס שני וכאן הבן שואל" קינדער האבן געפרעגט די 4 קשיות, אפילו די גאר קליינע וואס זאגן ניטאמאל גוט נאך די ווערטער, דאס איז נאך סאך זיסער בבחינת "ודגלו עלי אהבה", זעענדיג ווי עס ווערט מקויים די "שערי דמעות לא ננעלו", יעצט זעענדיג מלובש בבגדי לבנים, זעהט מען ווי מ'הייבט ב"ה אהן איינצו-קעש'ן די נחת אויף וואס מ'האט ארויס געקוקט שטייענדיג אונטערן חופה מיט די זעלבע בגדי לבנים,
די זעלבע צייט בין איך געזיצן ביים סדר טיש, זיך אויך אנגעטוהן דעם קיטל מיט וואס איך בין געשטאנען אונטער די חופה, אויך מתפלל געווען אויף מיין עתיד, מיט די זעלבע האפענונגען ווי א יעדע איד אין אזא זמן, אבער ליידער האבן זיך די אלע האפענונג זיך אפגעשטעלט תיכף נאך די יום החופה, נאך פאר כ'האב נאך עספיעט זיך נאכאמאל זעצן צום סדר מיט די בגדי לבנים,
ליידער האב מיר שוין געהאט דעם זעקסטן פסח מיטן זעלבן קיטל, (דעם עלעווטן און צוועלפטן סדר) נישט האבנדיג ווער ס'זאל זאגן "קדש", די איינציגסטע סיבה פארוואס צו מאכן שנעל קידוש איז נאר כדי צו עסן אפיקומן פאר חצות, ווייל קיין קינדער וואס זאלן איינשלאפן איז נאך ליידער נישט שייך,
דעם זעקסטן פסח מיטן קיטל, אריינלייגנדיג די אפיקומן אין א פשוטע מצה טאש (נישט האבענדיג ווער עס זאל קויפן א פסח סעט)
דעם זעקסטן פסח מיטן קיטל, נישט האבענדיג קיין אייגענע קינדער וואס זאלן גנב'נען דעם אפיקומן,
דעם זעקסטן פסח מיטן קיטל, וואס מיר וויינען ביי "מוזגין לו כוס שני" אז עס זאל שוין זיין "וכאן הבן שואל",
דעם זעקסטן פסח מיטן קיטל, וואס מיר קענען ניטאמאל מקיים זיין די משנה "ואם אין לו בן אשתו שואלת לו", בעטענדיג אז, מוזגין לו כוס שני (עס זאל שוין זיין דעם מוזגין כוס שני – כמאמר חז"ל אין אדם שותה בכוס אא"כ בודקו), וכאן הבן שואל (קען מען דא בעטן)
דעם זעקסטן פסח מיטן קיטל, וואס מיר קענען ליידער נישט מקיים דעם ושמחת אתה וביתיך,
דעם זעקסטן פסח מיטן קיטל, וואס מיר פארגיסן נחלי דמעות זאגנדיג ביי די הגדה די ווערטער "וירא את ענינו זו פרישות דרך ארץ", "כי חולת אהבה אני" בעת ווען מיר זענען מסובים "שמאלו תחת לראשי" און עס איז שוין ליידער מער ווי 5 יאר וואס מ'איז נישט זוכה צו דעם "וימינו תחבקני"
אצינד ווען מ'גרייט זיך צו שבת "דרך ארץ" קומט מיר צוריק אויף אין די מחשבה די בכיות ביי "וירא את ענינו זו פרישות דרך ארץ", שוין אזויפיל יארן, זיצנדיג ביים סדר אינעם "ליל שמרים" און מ'ווארט אז עס זאל זיין "כימי צאתנו ממצרים אראנו נפלאות" וווייל מ'האלט שוין לאנג נאך "ולא יכלו להתמהמה", שטייענדיג סוף אלף השישי, בעיקבתא דמשיחא, על אדמת אמעריק"א, ווען עס ווערט ליידער מקויים דעם "יונתי (כנסת ישראל נמשלה ליונה) בחגוי הסלע בסתר המדרגה", שוין אינעם שער הנו"ן, ארויסקוקנדיג עס זאל שוין זיין "הראיני את מראיך השמיעיני את קולך כי קולך ערב ומראך נאוה" (עיין ברש"י מס' ברכות כ"ד ע"א למטה בעמוד)
עס איז ליידער "על משכבי בלילות בקשתי את שאהבה נפשי בקשתיו ולא מצאתיו", און ליידער "אקומה נא ואסבבה בעיר בשוקים וברחובות אבקשה את שאהבה נפשי (ועדיין) בקשתיו ולא מצאתיו", ווען וועט שוין זיין "אם תעירו ואם תעוררו את האהבה עד שתחפץ"
יעצט שטייענדיג ביום השישי לעת ערב, סוף אלף השישי, (ווי סאטמאר רבי (דברי יואל-ויואל משה – על הגאולה) ז"ל האט אמאל געזאגט הושענא רבי שחל בערב שבת ווען עס איז שוין געווען שפעט נאכמיטאג "הושענא מכון לשבתיך", אז אצינד ווען מיר האלטן שוין סוף אלף השישי איז ווי עש"ק לעת ערב וואס איז מסוגל צו מתקן זיין די זעקסטע מדה, און מיט דעם געטייטש "הושע נא מכון לשבתיך" אז מיר גרייטן זיך שוין צום יום שכולו שבת,) בימי הספירה (עמר בגימטרי"א קר"י – בני יששכר מאמרי חודש ניסן), ביום ראש חודש (ראשי חדשים לעמך נתת זמן כפרה), ערב "שבת דרך ארץ" וועט אי"ה אודאי נתעורר ווערן דעם "וירא את ענינו זו פרישות דרך ארץ", און אצינד זיך גרייטנדיג צום "יום חתונתו ויום שמחת לבו" ווי חז"ל דרש'נען "יום חתונתו זה מתן תורה וים שמחת לבו זו חנוכת המשכן" וועט אודאי נתעורר ווערן דעם יום חתונתו, "כנסת ישראל כלה קרואה", און אנשטאט "ימצאה מטונפת בעוונות ותוספת" וועט אי"ה זיין "ימצאה מקושטת בטלית וטוטפת כמו כלה מקושטת" בעת עס וועט געהערט ווערן די דמעות פונעם מזבח, און וועט מעורר זיין דעם יום שמחת לבו זו חנוכת המשכן ווי חז"ל דרש'נען פון "ועשו לי מקדש" אז יעדע אידישע שטוב איז ווי א משכן, ואבנה בית מחדש, און ארפברענגען נשמות מאוצר הגוף, אזוי וועט אי"ה מקויים ווערן דעם "קול דודי הנה זה בא" דדרשו חז"ל זה מלך המשיח, בהתגלות כבוד שמים עלינו בב"א,
ודו"ק כי קצרתי מאוד, ותן לחכם ויחכם עוד,
מיין הכנה צום שבת דרך ארץ
דער אשכול פארמאגט 29 תגובות
איר דארפט זיין א רעגיסטרירטער מעמבער און איינגעשריבן צו זען די תגובות.
רעגיסטרירן איינשרייבן