קאווע שטיבל

אריינגעדרייט
אריינגעצויגן
ארויסצוהעלפן
ווייל איך טוה טויגן

נישט געפלאנט
אנצוהויבן
אבער שוואכקייט פון נישט אפזאגן
איבערגעוואויגן

-----

גערעדט געקוואקעט
און איך בלייב שטיל
כאטש מיינע דעות
שרייען איך וויל

האט קיינער אנדערש
מיין ספיקות און געפיל?
נעמען אן אלע תירוצים
מיין אנגסט האט קיין גבול.

און צום לעצט
ווען מען ענדיגט צו
דעם פאנעל פון תשובות
פון צדקניות החסידי

" די שאלות זענען נאר תירוצים
ווייל דו האלטסט נישט דערביי"
קען איך קוים איינהאלטן
מיין וויי געשריי

-וואס ביסטו אזוי זיכער
מיט דיינע שנעלע תשובות?
-הייבסט אן מיט אן אדזשענדע
די אויבערהאנט פארלירסט עס...

-וואס ביסטו אזוי דשאדשמענטאל
בוסט נישט בעסער פון מיר?
-פארוואס וועלסטו אויס מיין קרבן
איך בין נישט גרייט פאר איר?

אלץ פארן כלל
דארף איך פירן מיין לעבן
ווען וועט די כלל פאר מיר
עפעס צוריקגעבן?

ווי מער טעג
וואס גייען פארביי
פארליר איך מיין פלאץ
מיין ווילן א חלק נעמען אין זיי

א שרעק פון די עתיד
וואס טוה איך צו מיין משפחה?
פארעמען מיין אייגענעם וועג
מיין נייע הצלחה.