גאָט רעדט נישט מער- י. פרידמאן

[שאלתיאל]

יעקב פרידמאן (1910-1972) איז געווען א רוזשינער אייניקל, א זון פון האדמו"ר ר' שלום יוסף פון מילניצע. ער האט געדארפט צו ממשיך זיין זיין טאטעס ראביסטעווע אבער האט נישט געוואלט בשום אופן און צוביסלעך אפגענייגט פון חסידות און געגאנגען אויף מער א מאדערנע מהלך (און דערביי זיך מצטרף געווען צו א צאל אנדערע רוזשינע בנש"ק'לך וואס האבן ארויסגעטרויטן פון וועג). ר' יעקב האט געוואונט נאכן קריג אלץ פארמער אין א"י און איז באקאנט געווארן אלץ א פאעט און פראדאקטיווע שרייבער, (צווישן זיינע פאעזיעס און באשרייבונגען האט ער אסאך געשריבן איבער זיינע יונגע יארן און איבער חסידות). די פאלגענדע שטיקל פאעזיע האט מיך זייער געכאפט:


''גאָט רעדט נישט מער
ווי אין די טעג פון חומש,
ער שטראַלט נישט אויף אין פייער-וואלקן,
איבער אונזער דאַך.
אדם און חווה אַנטרינען זענען אין גאָרטן-טיף
פון גאָטס אנטפּלעקטער מראה,
און מיר- לויפן זוכן אים
אין טונקעל פון אַ פאַרמאכטער קנאספ¹....

בּארוועסע טריט פון מלאכים,
קושן נישט מער אונזער שוועל,
ווי אין די טעג פון די אבות.
נאר אונזער בּענקעניש וויינט
נאָך זייערע בלויע פליגל,
וואס שווימען ווי דעטראָנעקענע לבנות,
איבער אַלע טייכן פון דער וועלט....

חצות טוליען מיר די אויערן צום שלאָפנדיקן גראָז,
צו אַ בּוים בלאַט, צו דער הויט פון יונגע פּירות,
מיר זוכן גאָטס שמעקענדיק שווייגן און פּראוון עס טייטשען
מיטן שאָטן פון ערב-ליד...

די אבות געהערט האבן גאָטס רייד,
און מיר דיכטן פארהוילענע לידער,
צו פאַרהילן אונזער נאַקעטע בענקשאַפט נאך גאָטס אָטעם,
וואָס איז שטילער ווי דער דעך² פון געשטערן,
איבער שלאָפענדיקע אזיאריעס³, ווינטערצייט.

וויינט אונזער עלנט און דאס געוויין
איז טונקל-בּלוי,
ווי דער שאטָן פון א טויטע פייגל
איבערן ווייסע שניי פון א געשטאָרבענעם וואלד.

גאָט רעדט נישט מער,
ער איז מיד, קלוג און אַלט:
גאָט גלויבט נישט מער
אין געטליכקייט פון ווערטער...''

1. קנאספ - bud
2. דעך - אטעם
3. אזיערעס- מדבריות?


@שמן למאור דערמאנט מיך פון דיין אשכול באשעפער באווייז זיך צו מיר