שיר השירים קאפיטל ז'

[בן תמליון]

קאפיטל (א) (ב) דא (ודילוגו עלי אהבה)


שובי שובי השולמית...

קום, קום צוריק שולמית לאז אונז זען דיין גלאנץ
וואס זעסטו אין שולמית? ווי א באנד שטעלט פאר א טאנץ

מה יפו פעמיך בנעלים..

ווי שיין דיינע פיס אין סאנדאלן, אה טאכטער פון א פרינץ
דיינע דיכטן רינדיק ווי מייסטער ווערק א קונץ

שררך אגן הסהר..

דיין נאפל ווי א רינדיקע בעכער פול שימערירט
דיין בויך ווי א הויפן ווייץ מיט רויזן באצירט

שני שדיך...

דיינע צוויי ברוסטן ווי צווילינגען הערשעלעך קליינע
דיין האלדז ווי א טורעם פון עלעפאנטן ביין

עיניך...

דיינע אויגן וויי טייכלעך אין חשבון ביים בת רבים טויער
דיין נאז ווי מ'קוקט אויף דמשק פון לבנון אויפן מויער

זאת קומתיך..

דאס איז דיין געשטעל ווי א טייטלבוים באטראכט
און דיינע ברוסטן ווי זיי הענגען מיט פראכט

אני לדודי...

איך בין צו מיין ליבלונג
און צו מיר איז זיין גליסטונג

לכה דודי..

קום מיין ליבער לאמיר גיין אין פעלד ארויס
אין די דערפער נאכטיקן אין נאטור'ס שויס

נשכימה לכרמים..

צום פעלד וועלן מיר אויפשטיין מיטן מארגן-שטערן
בלומט שוין דער טרויב, עפנט זיך דער מילגרוים וועלן מיר קלערן
דארטן, דארטן מיט מיין ליבע וועל איך דיר באגערן

הדודאים נתנו ריח..

די מאנדראקן, מיט א גוטן ריח זיי קומען אפיר
און דעליקאטעסן פרישע מיט אלטע ביי אונזער טיר
זיי אלע,מיין ליבע האב איך אוועקגעלייגט פאר דיר