פארלאז מיר, גאט!

[יאיר]

לעבעדיגער אייביגקייט,
עקזיסטענץ פון אלע עקזיסטענצן,
מיינע ליפן שעפשען צו דיר,
און צו מיר, אה, לעבעדיגער גאט!
ווייל איך בין דו,
אבער דו ביסט נישט איך.
און איך בין נישט דו
ווי לאנג איך בין איך
און דו ביסט דו.

דו ביסט מיין ישות,
מיין באשאף, מיין חיות,
מיין פינק וואס פלאמט אויף
און שטיקט זיך פון ענגשאפט
דער פייער וואס עסט אויף
מיינע ארעמע ביינער
אין מיינע גרעניצן
אן אומגליקליכע וואוינונג
א דירה סרוחה
האסט זיך געשאפן


פארלאז מיר, גאט, פארלאז!
און זאל דיין הייליגע שכינה
אויסשפרייטן אירע פליגלען
און צוריקפליען צו זיך.
זאל זי אויסטון
אירע שווארצע קליידער
אנטפלעקן איר אכטן נאט
און צעשפילן אירע סטרונעס
מיט א הימלישער געזאנג
אין א כאר פון כוכבי בוקר

וויין, אה גאט, וויין!
פארגיס טרער נאך טרער
דיין אזוי געגארטער מנוחה
דו וועסט נישט געפינען
ווי לאנג דו וועסט עס זוכן
ווי לאנג דו קענסט עס זוכן
ווי לאנג ביסט נישט פאראייניגט
ביחידות שאין כמוהו

אוועק פון מיר, גאט, גיי אוועק!
לייז דיך אויס פון דיינע קייטן
ואם את באומאה,
וועל איך, יחיד מומחה,
דיר באפרייען מיט פרייד,
א טובה טאן מיין זעהל,
וועמען מיין חכמה
האט אמאל באפרידיגט

פארגעס פון מיר, גאט, פארגעס!
אה, ליבשאפט-קראנקער זעהל
מיין פארוואונדעטער געטליכקייט
א פארשניטענער חלק אלוה.
און אויב דו האסט מיר באשוואוירן,
פון ערוועקן דיין ליבשאפט
טרעף דיר דיין געגארטן פריינט
טרעף אים, דיין אייביגער איך

עפן דיינע אויערן, גאט, עפן אויף!
הער דיין פארצווייפלטער געשריי
דעם ברומען פון דיינע געדערים,
דיין שטערבליכע בענקשאפט
צו דיין אייביגע אייביגקייט
וואס איז פון דיר פארשוואונדן
ווי אן אינד אין וואלד


יאמער, גאט, יאמער!
קלני מראשי, קלני מזרועי
דו האסט זיך פארקערפערט
אין אומבאגרייפבארער ענגשאפט
דו האסט זיך איינגעוויקלט
אין א שניינדנדער ווייטאג
דו האסט זיך איינגעהילט
אין א טלית רויט פון בלוט
דיין נשמה צאפלט
ווי א געשטאכענער גוסס
מיט עקשנות האלט אן
א פארפייניגטער אטעם


ערוועק זיך, גאט, ערוועק זיך!
גיס אויס דיינע שטראלן
הקיצה, שטיי אויף!
פארלאז מיר אויף אייביג
מיט געזאלצענע טרערן
צעלאז דיינע שלעסער
טו עס פאר דיר,
אויב נישט פאר מיר
ווייל איך בין איך
און דו ביסט דו