פארמאטערט
מ'קען נישט אניאגן,
לעבן איר זייגט,
אנטשולדיגט פאר'ן זאגן.
איין טאג און נאך איינס
אולי היינט,
פון שפאלט איך קוק
צי די זון היינט שיינט.
ניין מיין קינד
א קול שרייט ניין,
א יונג בלומעלע —
אוועק וועט גיין.
זאג וועלט,
יקום.
הערסטו נישט דאס געוויין
און די קולות וברקים?
געצווינגען אהער
מסודר.
אבער יעדן טאג,
ווידער?
וואס וואלט געווען
רעה,
ווען אומשולדיגע מענטשן
האבן הנאה?
וועלט, וועלט
עפן די טויערן,
ביסטו בלינד
מיט פארשטאפטע אויערן?
איך וויין, איך כליפע
אויף די רך בשנים,
צמרמורת,
אוי, אם על הבנים.
אז דו ווילסט דווקא
נו, גוט
אבער, ביטע, לאז ארויס
מיר פון די שמיט.
(געשריבן אין ליכט פון דער ביטערער טראגעדיע מיט דעם אומקום פון א קליין ניין יעריג מיידעלע אין בארא פארק.)
שושנים #2: נהי בכי תמרורים, נהי
דער אשכול פארמאגט 12 תגובות
איר דארפט זיין א רעגיסטרירטער מעמבער און איינגעשריבן צו זען די תגובות.
רעגיסטרירן איינשרייבן