איך טאטש מיינע קינדער. בין איך נארמאל?

[ידען]

א גיטי חבר פון קאווע שטיבל האט מיך געשיקט פרייוועט איך זאל פרעגען דא;


איך האב א שאלה צו פרעגען, און איר וועט מיר פארשטיין פארוואס איך פרעג עס אהן מיין נאמען. מ'רעדט אזוי פיל וועגען "טאטשען" קינדער און די מיאוס-קייט דערפון וואס כו"ע מודה אז דאס איז א שרעקליכע זאך, און אז עס מאכט חרוב קינדער.

די מעשה איז אזוי. איך האב נישט קיין שום תאוה צו קינדער. זירא. איך בין געוועהן א מלמד 7 יאהר און קיינמאהל איז מיר אפילו נישט געקומען א הוה מינא אין געדאנק צו טאטשען א קינד. ווען עס קומט צו עניני קדושה, תאוות נשים, ווכו' בין איך א געהעריגע געזינטע מענטש אן קיין שום זאך וואס זאל מיך מאכען טראכטען אז איך בין אנדערש.

נאר וואס דען? אז מ'רעדט אזוי פיל וועגען טאטשען האט אנגעפאנגען אריינקריכן א מחשבה אין מיין קאפ אז אפשר איז עפעס יא ראנג מיט מיר. פארוואס? איך האב זייער ליב מיינע קינדער און איך האב זיי ליב צו טאטשען. מיין טאטשען מיינע קינדער איז קיינמאהל נישט אויף א אופן פון סעקסישע תאוה, (דאס הייסט ס'געשעהט נישט קיין שום שינוי אין מיין גוף וד"ל), נאר סתם עפעס א מין צוגעצויגענקייט.

פון וואס באשטייט די טאטשען? אאמאל א קיצל אויפ'ן בויך אונטערן העמעד, אמאל א דריק אין דעם בעל"י באטטא"ן.... אמאל א גלעט אויף די ריקן אונטערן העמעד וכדומה. איך טאטש קיינאמל נישט ארום דעם אונטערהויזען און איך האב נישט קיין שום תאוה פאר דעם.

איז פון איין זייט האב איך קיינמאהל נישט געטראכט אז עפעס איז ראנג. כ'רעד דא פון קליינע קינדער (2-8), נישט באותו מקום און איך האב נישט קיין שום תאוה דעארפאר, און בכלל די גאנצע זאך איז נאר א געפיל פון אהבה און האט נישט קיין שום סעקסישע חלק אין דעם.

אבער פון די אנדערע זייט איז לבי נוקפי בקירבי אויב עס איז נישט אויסגעהאלטען אדער אויב עפעס איז ח"ו ראנג מיט מיר און איך דארף גיין פאר העלפ.

א דאנק פון פאראויס פאר'ן ענטפערן.