דזשארדזש וואשינגטאן און 'אמרו לפני מלכיות' (דער וועקער #5)

קאמענטארן און דיסקוסיעס אויף ארטיקלען
רעאגיר
אדנירם
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 3334
זיך רעגיסטרירט: מאנטאג מערץ 30, 2015 11:55 pm
געפינט זיך: צווישן די הרי חושך און הר ההר.
האט שוין געלייקט: 6187 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 15246 מאל

דזשארדזש וואשינגטאן און 'אמרו לפני מלכיות' (דער וועקער #5)

שליחה דורך אדנירם »

[center]א.[/center]
רבותי, דאס איז עס, מיר שטייען דא פאר א מלחמה. די שלאכט גייט זיך אפשפילן פאר אונזערע אויגן, און מיר זענען גאר די פארוויקלטע אינעם שלאכט. א שלאכט צווישן דעם קטיגור און סניגור, צווישן שרי אומות העולם, צווישן דעם יצר טוב און יצר הרע. "מלאכים יחפזון וחיל ורעדה יאחזון, ויאמרו: הנה יום הדין!... וכל באי עולם יעברון לפניך כבני מרון".

אין צענטער פונעם פארכטיגן טאג, שטייט מיט שטאלץ דער געשלענגלטער הארן. דער זעלבער שופר וואס רופט אויס צו מלחמה (ישעי' יח, ג): "כל ישבי תבל ושכני ארץ, כנשא נס הרים תראו, וכתקע שופר תשמעו", דער זעלבער שופר וואס ציטערט אויף מענטשן וואס הערן איר קול (עמוס ג, ו): "אם יתקע שופר בעיר ועם לא יחרדו", [און דערפאר פירן מיר זיך איר צו הערן גאנץ חודש אלול], דער זעלבער שופר וואס דינט די מערסט היסטארישע מאמענטן אין כלל ישראל'ס היסטאריע, ווי מעמד מתן תורה (שמות יט, יט): "ויהי קול השפר הולך וחזק מאד, משה ידבר והאלקים יעננו בקול", און ווי קיבוץ גליות דורך משיח צדקנו (ישעי' כז, יג): "והיה ביום ההוא יתקע בשופר גדול, ובאו האבדים... והשתחוו לה' בהר הקדש בירושלים", אט דער זעלבער שופר פארנעמט היינט א נייע גאר אינטרעסאנטע תפקיד.

א תפקיד וואס מיר ערפילן אין א טאג וואס מיר שטייען מיט אנגסט און ציטער האפענענדיג פאר א כתיבה טובה, א תפקיד וואס פאדערט א נייע בליק אויפן שופר'ס אויפגאבע, א תפקיד וואס געבט אונז שטארקייט אנשטאט אומזיכערקייט, א תפקיד פון אויפנעמען א קעניג (תהלים צח, ו): "בחצצרות וקול שופר הריעו לפני המלך ה'". חז"ל ערקלערן אונז די טיפקייט פון איר באדייט, דורכן געבן א טעם פארוואס מיר זאגן 'מלכיות, זכרונות, און שופרות' אום ראש השנה (מסכת ראש השנה ל"ד ע"ב): "אמר הקב"ה, אמרו לפני בר"ה מלכיות זכרונות ושופרות. מלכיות - כדי שתמליכוני עליכם, זכרונות - כדי שיבא לפני זכרוניכם לטובה, ובמה – בשופר".

טראצדעם וואס בפשטות זעט מען נישט קיין קלארע שייכות [אפילו אין גמרא] צווישן דעם שופר און דער ענין פון 'מלכיות', איז אבער פשוט אז אריינקריכנדיג בעומק הענינים זענען זיי ביידע פארבינדן בקשר בל ינותק. מיר פארשטייען אוודאי אז אין דעם טאג וואס גאט ווידערהאלט זיין מלוכה אויפן וועלט, איז צייט צו פייערן זיין קרוינונגס טאג מיט שופר שאלונגען, ווי עס פאסט פאר א קעניג.

אבער וויאזוי קענען מיר דאס טון אט אין דעם זעלבן טאג וואס מיר שטייען אויס א שרעקעדיגע אורטייל: "מי יחיה ומי ימות, מי בקצו ומי לא בקצו..."?! אויב שלמה המלך, דער חכם מכל אדם, האט פארשטאנען אז (קהלת ג, ד): "עת לבכות ועת לשחוק, עת ספוד ועת רקוד", דאן וויאזוי קענען מיר פאראייניגן די צוויי עקסטרעמען, זיך פרייען מיטן קרוינונג פונעם קעניג, ווען מיר ציטערן פאר אונזער אורטייל?!

דער אשכול פארמאגט 9 תגובות

איר דארפט זיין א רעגיסטרירטער מעמבער און איינגעשריבן צו זען די תגובות.


רעגיסטרירן איינשרייבן
 
רעאגיר