די חילוק פון נותן התורה מיט המחדש בטובו

הלכה ואגדה, מוסר וחסידות
רעאגיר
באניצער אוואטאר
ראש הישיבה
שריפטשטעלער
שריפטשטעלער
הודעות: 792
זיך רעגיסטרירט: מיטוואך נאוועמבער 06, 2013 4:35 pm
האט שוין געלייקט: 972 מאל
האט שוין באקומען לייקס: 1110 מאל

די חילוק פון נותן התורה מיט המחדש בטובו

שליחה דורך ראש הישיבה »

[justify]עס שטייט אין חז"ל אז ווען א איד לערנט תורה הקב"ה יושב ושונה כנגדו. דאס וועט טייטשן די פשט פון די ברכה נותן התורה- לשון הווה, ווייל ווען א איד לערנט תורה הקב"ה יושב ושונה כנגדו.

אין חסידישע ספרים שטייט א ראיון, אז נותן התורה- לשון הווה, מיינט אז הקב"ה איז נותן התורה שטענדיג. נישט אז מעמד מתן תורה איז א היסטארישע מעמד וואס איז געשעהן קרוב צו דריי אלפים יאהר צוריק, נאר בכל יום וכל רגע איז הקב"ה נותן התורה. לויט דעם וועלן מיר פארשטיין די ענין פון 'בכל יום יהיו בעיניך כחדשים', וכן די הלכה אז מען דארף לערנען תורה 'באימה ויראה ברתת ובזוועה כנתינתן מסיני'.

לכאורה ווערט שווער פארוואס פעלט אויס אז דער רבש"ע זאל כסדר תמיד געבן די תורה, פארוואס טאקע קען נישט זיין אז די תורה איז געגעבן געווארן דעמאלס בשעת מתן תורה (הראשון)?

עס איז דא צווי סארט חידושים, איינס איז א חידוש אין זאך וואס איז דא (יש מיש), די צווייטע איז א חידוש אין א זאך וואס איז נישטא (יש מאין).

למשל, ווען מיר גייען אויסלערנען איינער וואס קין נישט שרייבן, אז ער זאל שרייבן, ער דארף זיך אנשטרענגן אויסארבעטן זיין האנט צו שרייבן צורת אותיות. ווען ער וועט קענען שרייבן וועט ער שרייבן אהן א מטשענישן, ווייל ער איז צוגעוואונט צו דעם.
ווי וועט זיין אז איינער וואס האט קוים געלט אויף צו לעבן פאר זיך און זיין משפחה, אין ער וויל געבן פאר א צווייטע ארימאן, וויפיל ער וועט עס טוהן וועט ער יעדס מאהל זיך דארפן אהנשטרענגן.

וואס איז די חילוק?

ווייל די כח הכתיבה איז דא אין יעדער מענטש. איינער האט עס ארויסגעברענגט אל הפועל, און איינער נישט. ממילא איינמאהל דער מענטש האט זיך מאמן געוועהן את ידיו צו שרייבן, וועט ער שוין קענען לייכט שרייבן. ווייל די עצם כתיבה איז נישט קיין חידוש ביי דער מענטש, נאר א גילוי ההעלם, ממלא איינמאהל מען האט עס מגלה געוועהן וועט עס גיין פון זיך אליינס.
משא"כ די ענין פון אוועקגעבן פון די אייגענע לעבן איז א כח חדש, מצד די טבע איז א מענטש וועט טראכטן פון זיך, און נאר פון זיך, דאס אוועקגעבן פון די אייגענע ברויט און פוטער איז א כח חדש, ממילא יעדעס מאהל וואס דו ווילסט נאכאמאהל דאס טוהן דארפסטו זיך אהנשטרענגן פון פריש.

דאס איז בעצם די חילוק פון יש מיש אדער יש מאין, ביי יש מיש, די יש איז א דבא טבעי אויף אזא אופן אדער אויף אזא אופן, ממילא קען מען עס מאכן איינמאהל פאר אלע מאהל. אבער ווען מען וויל מאכן א יש מאין, די יש האט נישט קיין מקום ביים אין, ממילא דארף מען עס באנייען תמיד כסדר.

ווען מיר גייען צוגיין צי מתן תורה, דארף מען וויסן אז די עצם פאקט אז עס איז דא א תורה איז דבר חדש. מצד דעם רבש"ע וואס איז אין סוף, וואס איז א חילוק אויב מיר עסן חמץ אדער מצה? וואס איז א חילוק אויב מיר עסן א כזית מצה אדער נישט? וואס איז אים א חילוק אויב מיר שרייבן די מזוזה אויף פארמעט אדער סתם פאפיר? וואס איז אים א חילוק אויב מיר לייגן יא אדער נישט א מזוזה? און אזוי קען מען אדורך גיין כל התורה כלה. ווייל לגבי איןס וף צו זאגן אז דער רבש"ע וויל דוקא אזוי און נישט אזוי איז א דבר חדש ממש, היפך טבעו האין סופי. (מיר גייען נישט אריין אין די מאמר צו פארענטפערן די קשיא)
נאר וואס דען הקב"ה האט זיך מצמצם געוועהן און זיך ארייןגלייגט אין תורה ומצוות, און געזאגט אזוי וויל איך, כאטש עס איז א סתירה מיט מיר, אזוי וויל איך!
דאס איז א דבר חדש ממש, מצד די מציאות פון דעם בורא איז נישט שייך צוזאגן אז ער וויל אז מיר זאלן בינדן אן עור בהמה שכתוב עליו עטליכע ווערטער. ממילא יעדער דבר חדש יש מאין, מוז מען מחדש זיין תמיד, ולכן מוז מען עס מחדש זיין תמיד, ולכן זאגן מיר יעדן טאג 'נותן התורה', ווייל דער בורא געבט די תורה יעדן רגע. אויב דער אויבערשטער הערט פאר איין רגע צו וועלן די תורה, איז עס אויס תורה. (עס פעלט נישט אויס אז ער זאל זאגן איך וויל נישט מעהר, ווי נאר דער בורא הערט אויף צו וועלן, איז עס אויס.)

כעין זה איז ביי חידוש הבריאה. מיר זאגן יעדן טאג 'המחדש בטובו בכל יום תמיד מעשה בראשית'. דער בורא איז מחיה את כלם תמיד. ווי עס שטייט אין תניא (שער היחוד והאמונה) אז אילו הפסיק להוות כרגע, היה נעשה אין ואפס ממש, כלפני ששת בראשית. דאס איז באזירט אויף א ווארט פון בעל שם טוב אופן פסוק לעולם ד' דברך ניצב בשמים, אז די דבר השם פון די עשרה מאמרות וואס האבן מהווה געוועהן די וועלט זענען שטענדיג דארט און מחיה די וועלט אז עס זאל ווייטער האבן א קיום. ואילו הפסיק כרגע וכו' כנ"ל. וואס לפי זה קומט אויס אז דער רבש"ע זאגט די וועלט א גאנצע צייט וד"ל.

פארוואס פעלט אויס די ענין פון המחדש בטובו תמיד?
ווייל היות די וועלט וואס איז א מציאות נפרדת פון די בורא, איז א דבר היפך פון אין וואס איז בטל צום רבש"ע, כדי צו שאפן א נייע זאך מוז מען ע מאכן א גאנצע צייט, אז נישט ווערט עס אויס.
אזויווי עס איז דא א משל פון איינער וואס האט א גרויסע שיסל מיט וואסער. ער מישט אין מישט ביז עס ווערט א לאך אין די וואסער. דאס הייסט אז די וואסער הייבט זיך אויף צו די זייטן, און עס זעהט אויס ווי א לאך אין די וואסער (נישט אין די שיסל).
ווילאנג דער מענטש שטייט און מישט די וואסער וועט זיין די לאך, די סקונדע ער וועט אויפהערן צו מישן וועט ווערן אויס לאך. פארוואס? ווייל דער לאך איז היפך טבע. די וואסער איז טבעו צו זין רינעדיג, ממילא קען נישט זיין דארט א לאך, ווילסט מאכן א לאך היפך הטבע, מיזסטו האלטן די לאך א גאנצע צייט. לאזט אפ די וואסער פון עס מישען ווערט אויס לאך.

הכא נמי, וויבאלד די וועלט האט נישט קיין אייגענע אמת'ר מציאות, כדי איר צו האלטן מוז מען עס כסדר מאכן. וויאזוי, דורך דעם וואס דער בורא האט זיך מצמצם געוועהן, אז ער זאל נישט זיין בגלוי דא אויף דער וועלט, קען דער וועלט שטיין אין א מציאות נפרדת. די רגע וואס דער רבש"ע וועט נישט האלטן די צמצום וועט ער נתגלה ווערן און עס וועט ווערן אויס וועלט.
וועגן דעם זענען מיר זוכה צו המחדש בטובו בכל יום תמיד. והבן.

(וואס מכל זה ווערט ארויסגעברענגט די נאנטקייט וואס מיר האבן מיט דעם בורא עולם א גאנצע צייט, ובע"ה וועל איך שרייבן א מאמר וועגן דעם.)

וואס איז די חילוק פון די ענין פון נותן התורה און המחדש בטובו?
עס איז דא צוויי מיני צמצום, איינס מיינט (צמצום והדחסה) אריינגעקוועטשט, די צווייטע מיינט (מיעוט וצמצום) ווייניג.

למשל ווען מיר האבן א צימער פאר הונדערט מענטשן צו שלאפן, אבער מיר דארפן פלאץ פאר צוויי הונדערט מענטשן, איז דא צוויי אפציעס: איינס, מיר וועלן נאר אריין לאזן הונדערט מענטשן, די צווייטע, מיר וועלן אריין שטיפן די גאנצע צוויי הונדערט מענטשן אין די פלאץ ווי עס איז נאר דא פאר הונדערט מענטשן.
וואס איז די חילוק?
ווען מיר לאזן נאר אריין הונדערט האבן מיר גענאכט א מיעוט, אז די איבעריגע וועלן נישט האבן ווי צו שלאפן. אבער ווען מיר שטיפן אריין צוויי הונדערט האבן מיר געמאכט אז יעדער פון די צוויי הונדערט האבן ווי צו שלאפן בצמצום.

די צמצום פון בריאת העולם איז א העלם ומיעוט, דער אלהות קען מען נישט זעהן, ממילא וועגן דעם האט די וועלט א קיום.
אבער די צמצום פון תורה איז אז דער בורא האט זיך אריין געלייגט אין תורה. אז דורך תורה קענען מיר אהנקומען צום נותן התורה, כמחבק המלך. וכמ"ש בתניא דאין חילוק אם מחבק המלך בבגד אחד או בכמה לבושים, וד"ל. אזויווי עס שטייט אין זוהר אז אנכי איז ר"ת אנא נפשי כתבית יהבית, דער נותן התורה האט אריין געלייגט זיין נפש העצמי אין תורה. וואס דאס איז אז דער בורא האט זיך אריין געקוועטשט אין תורה.[/justify]

[left](גענומען און איבערגעטייטשט פון ספר ללמוד האיך להתפלל חלק א' (מד' חלקים)- מחברו המשפיע הרב זלמן גופין שליט"א)[/left]

דער אשכול פארמאגט 7 תגובות

איר דארפט זיין א רעגיסטרירטער מעמבער און איינגעשריבן צו זען די תגובות.


רעגיסטרירן איינשרייבן
 
רעאגיר