חברותא, שאפט.

[גינזבערג]

מיר זענען דא צוזאמען, דו און איך,
אונטערן חלל וואס מיר רופן וועלט,
געבונדן דורך א בּונט וואס איז שווער צו דעפינירן.

אונזערע ליניעס זיין אנדערש,
אונזערע געפילן אבער געמיינזאם,
אזוי זאגט אפילו דער שכל.

מיר זוכן אן אמת וואס איז פארבארגן און פארהוילן,
אין די טיפענישן פונעם זעהל,
אין די אויגן פון אנדערע.

מיר בענקן נאך ליבשאפט,
נאך ווערדע און מענטשליכקייט,
צו ווערן געזען און געהערט, געשעצט און אנערקענט.

אין ברודערשאפט, מיר געפונען טרייסט,
פונעם לעבנ׳ס געראנגל,
דער נאכאנאנדיגער קאמף.

מיר טיילן מיט אונזער פרייד,
און אויך אונזער פּיין,
ס׳טייטש מיר זענען געפלאכטען, איינער אינעם צווייטן.

אונזערע אונטערשיידונגען פארשוואונדן,
אונזערע הערצער צוגייען,
צוזאמען.

א דערמאנונג,
אז מיר זענען אלע אייניג,
אינעם שפיל וואס הייסט לעבן.

מאמענטן גייען פארביי,
אלטע זכרונות בלייבן שטעקן,
און נייע ווארטן מיט געדולד, אויף דער עלטער.

לאמיר שעצן די פאראייניגונג,
לאמיר האלדזן די צוזאמענקייט,
בלויז אין דעם מיר געפונען ערנערונג, קלארקייט.

חברותא, שאַפט,
א ווערדפולע ציל,
א אייביגקייט.

[צוזאמגעדרייט]

זייער שיין!
"איי לייק"