דר. מאטי מזרחי
טענה׳ט אז איה״נ אויב דעפינירט מען
סייענטיזם אלס די פאזיציע אז סייענס איז די
איינציגסטע מבוא לידיעה, דאן איז דאס א שוואכע פאזיציע. אבער אויב דעפינירט מען
סייענטיזם אלס די פאזיציע אז סייענס איז די (קוואליטעטיוולי און קוואנטיטעטיוולי)
בעסטע מבוא לידיעה והסברה, דאן איז דאס ריכטיג.
ער
טענה׳ט, ועפ״י
דר. גוּלעדאַ דאָגאַן און דר. זעראַ טאַשקין, אז דאס גייט אין איינקלאנג מיט׳ן געדאנק פונעם
אימפּעקט פאקטאר פון אַן אקאדעמישן דזשורנאל/אויסגאבע. מ׳רעכענט וויפיל מאל עס זענען ציטירט געווארן (וואו אימער) אין א יאר פון דאס וואס זיי האבן געדרוקט די פריערדיגע צוויי יאר, און מ׳דיווייד דאס ביי וויפיל ארטיקלען זיי האבן בכלל געדרוקט אין די צוויי פריערדיגע יאר. ווי העכער די נומער איז, אלס מער זעהט מען די אימפּעקט און חשיבות דערפון.
ביי סייענטיפישע נושאים זעהט מען
סיי אז זיי דרוקן אסאך מער, און סיי אז די
אימפּעקט פאקטאר איז
אסאך מער ווי ביי די פעלדער אין די יוּמעניטיס. דאס איז לגבי די קוואנטיטעטיוו חלק.
IMG_4720.jpeg
IMG_4719.jpeg
11.jpg
13.jpg
לגבי די קוואליטעטיוו חלק אין וואס עס איז בעסער, שרייבט ער:
Mizrahi.jpg
***
הקטן האט געשריבן:מי אני האט געשריבן:בנוגע די לימיטעישאנס פון סייענטיפישע דזשורנאלן (עכ״פ אמאל און די וואס טוהן נישט פּראקטיצירן פּיִר ריוויוּ) איז אינטרעסאנט צוצוצייכענען צום סאָקאַל שפיצעל. דאס איז ווען דער פיזיקער דר. עלען סאָקאַל האט במכוון אריינגעשיקט צו א סייענטיפישע דזשורנאל (וואס האט דעמאלטס טאקע נישט פראקטיצירט פּיִר ריוויוּ) א פאפיר/״שטודיע״, געשריבן מיט די ריכטיגע דזשארגאן וכו׳, וואס איז געווען הוילע שטותים, און זיי האבן עס געדרוקט. ער האט אויך געוואלט מיט דעם אויפווייזן אז די הומעניטיס האבן נישט אריינצורעדן אין די פיזישע סייענסעס [זיין ״ארטיקל״ איז געווען אז קוואנטום פיזיקס איז בעצם א סאציאלע קאנסטראקט], און זיי וועלן דרוקן שטותים אויב ״עס זעהט אויס גוט״ און שטימט מיט די אָוועראָל (לינקע) אידיעלאגיע.
מיט פּיִר ריוויוּ פארסטו נישט אסך בעסער
-real-fake-hoodwinks-journals.html
Seven of the 20 fake articles written by the trio were accepted by journals after being approved
by peer-review committees tasked with checking the authors' research.
איה"נ.
דא ברענגט וויקיפידיע צו א ליסטע פון אזעלכע שפיצלעך. און ווי זיי שרייבן:
The intent of such publications is typically to expose shortcomings in a journal's peer review process or to criticize the standards of pay-to-publish journals
אין אנדערע ווערטער, דאס ווייזט נישט אויף די שוואכקייט פון פּיִר-רעוויוּ פּער סע - עס ווייזט אז עס פעהלט אויס צו זיין נאך בעסער און ריגאראס אין דעם. עס איז טאקע למעשה מן הנמנע ולא ימלט, זייענדיג נאר מענטשן, אז אפילו מיט דעם קרייטעריאן זאלן זיך דאך דורכשמוגלען טעותים וכו'. (ועיין
לעיל בפונקט 3 וואו איך האב צוגעברענגט דר. דניאל סארעוויץ'ס קריטיק אויף וויאזוי פּיִר-רעוויוּ גייט צו היינט-צו-טאג.)
דאס זעלבע איז בנוגע די
רעפּליקעישאן קריזיס: ווער/וואס איז וואס ברענגט אויפמערקזאמקייט דערצו און ווייזט דאס אויף? סייענס/סייענטיסטן אליין. און סייענס/סייענטיסטן אליין נעמען דאס אָן. די סעלף-קארעקטינג יסוד און פילאזאפיע פון סייענס.
און אט דאס איז טאקע די געדאנק: זענען דען נישט די סארט שפיצלעך און שארלאטאנס אסאך אסאך מער מצוי ביי אנדערע סארט וועגן פון וויסן (יוּמעניטיס, רעליגיע אא״וו), ווי ביי די סייענטיפישע פעלדער? ולכן איז דאך דאס טאקע בעסער.
***
עס איז אויך אינטרעסאנט צוצוברענגען, ובענין
בּיהעיוויאריזם, וואס דר. עיליִן געמבּריל
פּאלעמיזירט נגד
פסיכאלאגיע (וואס מ׳קען טענה׳ן אז די פעלד אין סייענס איז די מערסטע געשלאגן מיט די רעפּליקעישאן קריזיס און p-העקינג; ריסערטש אין בּיהעיוויאריזם ארבעט מיט סינגעל סאביעקט דיזיינס, וואו די אינדיווידואל צי אפאר אינדיווידואלן זענען זייערע אייגענע קאנטראלס, ווי איידער זיך פארלאזן אויף צוויי אנדערע אפגעטיילטע גרופעס און די סטאטיסטישע חילוק צווישן זיי), און די דגוש דערפון אויף דיאגניזירן בּיהעיוויאר לפי ״אינערליכע״ נפש סארט סיבות, און די פּראפּאגאנדע דארונטער. ובתוך דבריה:
The DSM is one of the most successful (if not the most successful) technologies in the history of mental health. It provides about 5 million dollars a year to the American Psychiatric Association and is soon to appear in its fifth edition with even more labels applied to even more behaviors. Such a technology fits with a disease model of deviant behavior and a focus on ‘‘the self.’’ Related discourse makes creative use of look-alikes for science (pseudoscience and scientism; e.g., Boyle, 2002) and encourages a disregard of individual differences in opportunities and challenges. It has become accepted (and more reinforcing) to ferret out interesting psychopathologies related to complaints than to discover environmental contingencies that affect what people do, think, and feel and contribute to positive change. Central in applications of behavioral analysis to clinical and social problems is the view that ‘‘behavior always makes sense.’’ But this sense may only be revealed via an understanding of related contingencies. This view is quite the opposite of the grand narratives of clinical psychology and biomedical psychiatry which emphasize deficiencies — their identification and causes, usually in the individual, spurred on by Big Pharma, piggy backing on the ever expanding DSM. Third-party payment requires use of these diagnostic categories. Research grants must use such classifications. The field of psychopathology is enormous with subfields in child, adult psychology, and geriatric psychopathology. The prefix ‘‘psych’’ emphasizes the psychological — the individual — what lies within; the term pathology focus on what is wrong. We hear these words endlessly which influences how we frame problems and attempt to solve them
We should help all involved parties to become aware of the flawed nature of peer review and related consequences including wasting money on ineffective programs. Ioannidis (2005) argues that most biomedical research findings are false (see also Ioannidis, 2008). Seventy percent of cancer studies cannot be replicated (Begley & Ellis, 2012). Retractionwatch.org posts retractions of research reports because of misconduct including fraud (See also Fang, Steen, & Casadevall, 2012). I find that few of my colleagues are aware of the International Congress on Peer Review and Biomedical Research that has been meeting for years to discuss and address problems of peer review. Being on the lookout for propaganda in the professional literature is especially important since our guard may be down, perhaps because a journal uses peer review; readers may not be aware of problems with peer review
